Rüyada boşluğa düştüğümüzde neden hiç yere çarptığımızı görmeyiz?

Bunu notu kendim ve denk gelenler için alıyorum;
Jack London'un Ademden Önce adlı romanını okurken bana çok ilginç gelen bir bölüm okudum. Burada hemen hemen hepimizin gördüğü boşluğa düşme rüyalarının ırksal birer anı olduğu ve bunun ağaçlarda yaşayan atalarımızdan miras kaldığı yazıyordu. Söylediğine göre, ilk insanlar (en azından bu rüyayı görenlerin ataları) kendilerini vahşi hayatın tehlikelerinden korumak için ağaçların tepesinde yaşıyorlardı ve düşerek ölmek onlar için olası ve çok ciddi bir tehlikeydi. Bu düşüş insanda öyle ciddi bir şok etkisi yapıyordu ki bu şok beyin hücrelerinde moleküler değişiklikler meydana getiriyor ve bu da DNA yoluyla ırksal bir anı bir refleks olarak sonraki kuşaklara aktarılıyordu.

Gelelim yazının başlığındaki soruya "Neden yere düştüğümüzü görmeyiz ?" : Asıl hoşuma giden bu kısım oldu. Bu acı deneyim yanlızca hayatta kalan atalarımız tarafından sonraki kuşaklara aktarılmışmış. Yani yere düşen atalar mefta :) haliyle gelecek kuşaklara yere çarpma deneyimlerini aktarma fırsatı bulamıyorlar.

Artık böyle bir rüyadan uyandığınızda "Ölseydinde bu rüyayı görmeseydim" diyebilirsiniz. ehehehe

Not: Yukarıda anlatılanların bilimsel bir temeli var mı? doğru mu yoksa yanlış mı? bilmiyorum. Kitap 1910 lu yıllarda yazılmış ve Darwinci düşüncenin etkisinde kalmış bir Fantazi ramanıdır.